บันทึกความรู้สึก : ความทรงจำ : คิดถึงตู้

(Photo : topicstock.pantip.com)

วันนี้มาบันทึกความรู้สึกทิ้งไว้อีกครั้ง

เราเคยได้อ่านบทความที่อ้างว่ามาจากงานวิจัย
เรื่องการล้างจานทำให้สมาธิดีขึ้น

ซึ่งเราเองรู้สึกได้มาสักพักแล้วละ ยิ่งพอได้มาเจอบทความ
เหมือนยิ่งเป็นตัวย้ำว่าเราไม่ได้รู้สึกไปเอง
ความคิดของเราขณะล้างจานมันดูเหมือนล่องลอยนะ
คือ ไม่ได้คิดอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
เหมือนเศษกระจกสะท้อนความทรงจำที่เราไม่ได้ใส่ใจ
แล้วเป็นภาพขึ้นมาในหัวเรา กระตุ้นความทรงจำและความคิด
ให้เราจำสิ่งเหล่านั้นได้ซึ่งส่วนใหญ่เลยนะ
มันเป็นสิ่งสำคัญแต่เราลืมไปชั่วขณะ
ถ้าอ่านแล้วเข้าใจเราแสดงว่าคุณเคยเป็นแบบเรา

วันนี้มาคอนเฟริมอีกครั้งว่าไม่ใช่แค่การล้างจาน
แต่เป็นเหมือนโหมดAuto pilotมากกว่า (ไม่รู้นิยามถูกไหม)
เวลาเราทำอะไรแบบเดิมๆซ้ำๆ
สมองบางส่วนของเราเหมือนจะแบ่งสัดส่วน
ไประลึกความทรงจำ และทำให้เราคิดเรื่องราวต่อจากที่ลืมไปได้
วันนี้นั่งล้างพัดลมก็เกิดความรู้สึกเดียวกัน
เลยปล่อยผ่านไม่ได้แล้ว (ไม่ใช่ครั้งแรก)
คงต้องบันทึกความรู้สึกทิ้งไว้สักหน่อย

-----------

ส่วนไอเรื่องความจำเนี่ย
เรารู้ตัวเองเลยว่าเราเป็นคนจำอะได้ไม่ดี
แต่เป็นคนที่คิดอะไรได้ดีกว่า
ถ้าให้จำตัวเลข กับ คิดตัวเลข
เราเลือกขอคิดตัวเลขง่ายกว่า

วันนี้ก็เอ๋อไปอีก ไปคอมเมนต์ในเพจนึง
โดยคิดว่าเป็นอีกเพจนึง งงๆตัวเอง
วันก่อนก็เอ๋อ ไปInboxถามเพจนึง
โดยคิดว่าเป็นอีกเพจนึง แบบใส่เต็มที่เลย
ฮ่าๆ สรุปก็ตลกตัวเอง จำผิดจำถูก
โดยเฉพาะจำอะไรสลับกันเนี่ยแหละ
ไม่ต้องพูดถึงชื่อคนเลย เราจำไม่ได้
จำได้แต่หน้าตาแบบคร่าวๆด้วยซ้ำ
ถ้าตำรวจมาถามว่าโจรหน้าตาเป็นยังไง
เราคงนั่งใบ้ๆ คิ้วเข้มไหม? ผมหยิกไหม? ใส่เสื้อผ้ายังไง?
คงได้แค่แบบ ตัวสูงเท่านี้ ผมสีนี้ ตัวอ้วนเท่านี้ ที่เหลือไม่แน่ใจ

การได้ล้างจาน หรือทำอะไรพวกนี้
เราจึงโอเค เหมือนเราได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง
เมื่อก่อนช่วงเด็กๆเราชอบอยู่ในตู้เสื้อผ้านะ
ตู้ของเราใหญ่แข็งแรงระดับนึงแหละ
ชอบเข้าไปนั่งมืดๆ เงียบๆ เหมือนได้สัมผัสความคิดตัวเอง
เหมือนโลกข้างนอกทำอะไรเราไม่ได้
เออ ตอนนั้นเป็รอะไรที่รู้สึกดีมากๆเลย
แต่เดียวนี้ไม่มีตู้ให้เข้าแล้ว ใหญ่ไม่พอ ฮ่าๆ
การได้ล้างจานนานๆก็รู้สึกคล้ายๆกันอยู่
พอที่จะทดแทนกันไปได้
หากได้ซื้อตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง เราคงเลือกใบใหญ่ๆแน่นอน

เวลารู้สึกถึงการได้โฟกัส มีสมาธิ
มันเป็นอะไรที่ดีจริงๆ แต่ถ้าให้นั่งสมาธินานๆ
อืมมม ขอบาย ไม่ใช่ไม่เคยทำนะ
อันนั้นเคยทำแล้วได้แค่ครึ่งชั่วโมง
และมีความรู้สึกไม่เหมือนกันด้วย
นั่งสมาธิสำหรับเราคงไปยังไม่สุดมั้ง
หรือทำไม่บ่อยพอก็ไม่แน่ใจ
แต่มันไม่เหมือนกันจริงๆ
เลยไม่สามารถอดทนทำต่อได้เป็นร้อยๆครั้ง
ถ้าเดินเข้าไปนั่งในตู้ได้ทุกวันไม่เบื่อเลย

อาการคงไม่ปกติมานานแล้วละ
แต่เราไม่เคยมองว่ามันเป็นข้อเสียอะไร
จนถึงขั้นต้องทำให้ชีวิตพังลง
และกำลังพยายามทำให้มันกลายมาเป็น
"ข้อได้เปรียบ"ที่แข็งแกร่งกับเราให้ได้

ไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้ว
ความรู้สึกเหมือนถูกถ่ายเทออกไปจนหมด
ขอจบการบันทึกความรู้สึก

“ Smile in the mirror. Do that every morning and you'll start to see a big difference in your life. ” : Yoko Ono

Goodluck,

Introvert man.